Staken, de media is ook niet echt een lichtbaken, probeert ons naar mijn gevoel vaak te vermaken met faits-divers en gemakkelijke nieuwtjes, ook in de zogenaamde kwaliteitskranten: over een relleke hier en een brandje ginder, een brief van een 9-jarige op de smoelenboek van alweer een politicus met een lelijke smoel.
Staak. Slechts één staak. Eeuwenlang volstond dat. En rond die staak draaide een hele locale economie. En 4 wieken. De staakmolen. Waarschijnlijk een Vlaamse uitvinding van in de 12de eeuw. Toptechnologie door trial en error. Geniale industriële bouwkunde. Daar sneuvelden enkele stevige eiken en wat andere bomen voor. Dat werd in elkaar gevezen zonder vijzen en vervolgens kon dat vaak eeuwenlang produceren op windenergie. En dat kon ikea-gewijs terug uit elkaar gehaald worden, verplaatst en terug opgebouwd.
Was onze maatschappij ook maar als een windmolen. Als je daar in staat en je observeert hoe de tandwielen draaien en op elkaar ingrijpen dan snap je het al een beetje meer. En bovendien zijn ze esthetisch schoon en akoestisch ontspannend. Hoe al de radertjes in het klokwerk van onze complexe maatschappij nog precies allemaal op elkaar ingrijpen, wie begrijpt dat nog? Vele roepende smoelen samen zijn niet esthetisch schoon en akoestisch allesbehalve relaxerend.
Niemand heeft de toveroplossing om onze maatschappelijke molen fantastisch te laten malen. En wat willen we eigenlijk malen? Daar is allesbehalve consensus over. Economie of ecologie? Hapklare brokjes voor elk wat wils en wat bakken pils?.
Trial en error dus. Beetje sleutelen hier, wat veranderen daar. Maar na elke verkiezing komt een andere familie molenaars aan't roer. Beeld je die arme windmolen in die eerst een paar jaar graan moet malen en vervolgens gevraagd wordt om planken te zagen en even later olie te slaan. Zottekeskot.
Ontsnapping uit het tumult. Zaterdag aanstaande. Lesdag 5 voor ons 50-koppig gilde van vrijwillige molenaars in spé. Even wat lijntjes gemalen gewassen opsnuiven en dan kan ik er hopelijk weer voor een paar weken tegen.
Tegen die onnozelaars zoals gij daar onder andere. Stuk krapuul van een stukske lezer. Zeker weer in uwe werkgever zijnen tijd uw smoelenboek aan't controleren, speurend naar hapklare brokken vermakelijke hapjes en dingskes die u efkens de miserie buiten doen vergeten: het slag mensen die daar staan te brullen dat u moet helpen aan het laten draaien van De Economie. Want dat is het Allerbelangrijkste.
Ik, bovengetekende Smuk Dnalor, ik vergeef u dat. Sterker nog: ik bewonder dat in u. Omdat u temidden van de chaos een volledig lijntje Smuk aan't snuiven bent. Bijna helemaal door uw schoon ogen naar binnen gezogen. Gratis Cultuur met de grote K van SmuK. U bent nog niet verloren.
Staak. Slechts één staak. Eeuwenlang volstond dat. En rond die staak draaide een hele locale economie. En 4 wieken. De staakmolen. Waarschijnlijk een Vlaamse uitvinding van in de 12de eeuw. Toptechnologie door trial en error. Geniale industriële bouwkunde. Daar sneuvelden enkele stevige eiken en wat andere bomen voor. Dat werd in elkaar gevezen zonder vijzen en vervolgens kon dat vaak eeuwenlang produceren op windenergie. En dat kon ikea-gewijs terug uit elkaar gehaald worden, verplaatst en terug opgebouwd.
Was onze maatschappij ook maar als een windmolen. Als je daar in staat en je observeert hoe de tandwielen draaien en op elkaar ingrijpen dan snap je het al een beetje meer. En bovendien zijn ze esthetisch schoon en akoestisch ontspannend. Hoe al de radertjes in het klokwerk van onze complexe maatschappij nog precies allemaal op elkaar ingrijpen, wie begrijpt dat nog? Vele roepende smoelen samen zijn niet esthetisch schoon en akoestisch allesbehalve relaxerend.
Niemand heeft de toveroplossing om onze maatschappelijke molen fantastisch te laten malen. En wat willen we eigenlijk malen? Daar is allesbehalve consensus over. Economie of ecologie? Hapklare brokjes voor elk wat wils en wat bakken pils?.
Trial en error dus. Beetje sleutelen hier, wat veranderen daar. Maar na elke verkiezing komt een andere familie molenaars aan't roer. Beeld je die arme windmolen in die eerst een paar jaar graan moet malen en vervolgens gevraagd wordt om planken te zagen en even later olie te slaan. Zottekeskot.
Ontsnapping uit het tumult. Zaterdag aanstaande. Lesdag 5 voor ons 50-koppig gilde van vrijwillige molenaars in spé. Even wat lijntjes gemalen gewassen opsnuiven en dan kan ik er hopelijk weer voor een paar weken tegen.
Tegen die onnozelaars zoals gij daar onder andere. Stuk krapuul van een stukske lezer. Zeker weer in uwe werkgever zijnen tijd uw smoelenboek aan't controleren, speurend naar hapklare brokken vermakelijke hapjes en dingskes die u efkens de miserie buiten doen vergeten: het slag mensen die daar staan te brullen dat u moet helpen aan het laten draaien van De Economie. Want dat is het Allerbelangrijkste.
Ik, bovengetekende Smuk Dnalor, ik vergeef u dat. Sterker nog: ik bewonder dat in u. Omdat u temidden van de chaos een volledig lijntje Smuk aan't snuiven bent. Bijna helemaal door uw schoon ogen naar binnen gezogen. Gratis Cultuur met de grote K van SmuK. U bent nog niet verloren.